Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet naar Griekenland durf te gaan om als vrijwilliger vluchtelingen te helpen. Toen vriendin Anita van Be The Change (bekend van KRO’s ‘Over de Streep) haar eerste oproep plaatste op Facebook om met haar (en stichting Because We Carry) mee te gaan was mijn eerste gedachte ‘Ja! Ik ik ik!’ Maar die ‘ik’ krabbelt langzaam terug. 

Egoïsme of zelfbescherming?

Ik lees de berichten van Anita en Marije: ‘Oh mijn god wat een verschrikking’ gaat het door mijn hoofd. Kan ik dat eigenlijk wel? Daar zijn, en zo machteloos al die ellende aanschouwen? Heb ik voldoende kracht om deze mensen bij te staan in hun uitzichtloze situatie, waarbij mijn hulp misschien maar een druppel op de gloeiende plaat is? En opnieuw, die ‘ik’ zou het niet kunnen. Wat een egoïsme. Dus voel ik me schuldig, ik word heen en weer geslingerd tussen wel gaan en niet gaan. In mijn hart en hoofd is een discussie gaande: ‘Het gaat niet om jou, ga helpen!’ en ‘Bescherm je zelf, je kan het nu niet’. Ik schaam me dood, ik durf niet, ik kán het niet, niet nu. En het is nú nodig.

Wat nu?

Toen ik vanochtend het laatste bericht van Anita en Marije las, brak opnieuw mijn hart. En ik realiseer me dat ik wél iets kan doen. Namelijk Anita en Marije mijn liefdevolle energie en steun geven. En die energie en liefde vertaalt zich nu in geld. Keiharde euro’s. Want zij weten wat te doen. Zij hebben de kracht, de energie en de moed om de situatie in Griekenland aan te gaan. Zij staan er, in al hun kracht.

Dankjewel lieve Marije en Anita, dat jullie daar zijn, en alles geven wat je in je hebt. Mijn helden <3

Meer informatie over de act of change van Anita en Marije en hoe je kunt helpen: Be The Change@Lesvos.

Verder lezen? Hier vind je mijn andere blogs.