‘Wake the f*ck up!’ Dat galmde door mijn hoofd de laatste weken. Vooral doordat ik op verschillende manieren werd geconfronteerd met de vraag ‘Wat zou je doen als je nog maar een jaar (of minder) te leven hebt?’

Je krijgt precies wat je nodig hebt

Alsof het zo moest zijn werd ik opvallend vaak geconfronteerd met personen die niet lang meer te leven hadden. ‘Je gaat dood. Je hebt nog 3, 6 maanden, misschien een jaar en dan is het over’.
Ik keek naar ‘Over Mijn Lijk’ van BNN, jonge mensen overrompeld met dit nieuws. Ik zag van iemand die ik niet ken ‘haar laatste dag op Facebook’ langskomen. Een bekende van me kreeg ook nieuws: uitgezaaide longkanker… nog een jaar te gaan. En ga zo maar door. Het was overal.

Voluit leven

Het is schokkend, onbegrijpelijk, niet te bevatten. Wat doe je als je zoiets te horen krijgt? Ik zit te janken achter mijn beeldscherm, maar de personen waar het om gaat zijn helemaal niet zo verdrietig. Die gaan ineens uit hun dak om echt te leven. Het is voor hen niet meer de vraag of en hoe ze dat moeten doen, maar zoveel en zo intens mogelijk. Want het einde komt er aan…
Zou ik dat ook doen als ik wist dat ik nog maar kort op deze aardbol ben?

En dan realiseer ik me: ik heb óók de kans om voluit te leven, zonder een alles verpletterende diagnose. Wat een cadeau, wat een luxe, wat een kans!!

Mijn hart volgen…? Help!

Carrière maken, een groot huis en die nieuwe auto is voor mij niet mijn hart volgen, maar toch heb ik lange tijd vanuit angst vastgehouden aan dit soort zekerheden. Waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor? En wat is dan wél mijn hart volgen? Ik weet het antwoord niet, en dat is nou precies waar ik van in paniek raak. Die vrijheid van het niet (zeker) weten is beangstigend voor me. Die vrijheid is dwingend: keer op keer terug naar de kern en mijn intuïtie volgen: ‘wat wil ik nu écht?’ En dat dan ook écht doen.

Vrij zijn

‘Wake the f*ck up!’ galmt het in mijn hoofd. ‘Let’s go!’ zegt mijn hart. We gaan gewoon. Where ever, when ever, wat er ook gebeurt. Van binnen naar buiten, van inzicht naar uitzicht (of andersom). En het liefst regelmatig een ander uitzicht. Want wat wil ik nu écht? Vrij zijn om te gaan waar ik wil.

Digital Nomad

Geen vaste locatie, geen vaste opdrachtgever of baan, doen wat er op komt. Ik ontdekte dat dit een naam heeft: Digital Nomad. Op afstand kan ik tekstschrijven, coachen via Skype en alles aanpakken wat verder op mijn pad komt. Dat geeft me de vrijheid om te leven zoals ik wil, om de inspiratie op te doen die ik nodig heb, en de mogelijkheid om mijn hart te kunnen volgen. Ga je met me mee op deze reis?

Verder lezen? Hier vind je mijn andere blogs.