Ik lig net 2 minuten in bed als ik plotseling schrik van mijn eigen gedachte: ‘Ik weet het niet’. Ik weet niet wat ik aan het doen ben, waar ik naartoe ga, welk werk ik ga doen, hoe ik mijn geld ga verdienen. Of ik hier wil blijven of niet, of ik in Europa wil reizen of naar Azië. Ga ik nu? Of na de zomer. Ga ik mijn huis verhuren? Wat doe ik met mijn katten? En tekstschrijven, is dat het nou? Ik wil liever coachen. Maar hoe ga ik dat ooit doen? Ik heb echt geen idee. Verder dan wat vage lijnen op papier kom ik niet. Hoe erg is ‘het niet weten?’

Zekerheid & veiligheid

Het ‘niet-weten’ staat op dat moment gelijk aan angst, onzekerheid: algehele malaise. Paniek breekt uit, het zweet ook, wat nu? In deze maatschappij ben ik opgegroeid met het idee dat ik het allemaal moet weten. Zekerheid, dat is veilig. En veiligheid is wat je nodig hebt. Anders is er een zwart gat en gaat het helemaal de verkeerde kant op. Als je het niet weet, hoe ga je het dan redden in deze wereld? ‘Maar wat ga je nou doen dan?’ vraagt mijn omgeving. ‘Ik weet het niet precies’ is vaak het antwoord. Best onbevredigend. Meer voor mezelf dan voor de ander trouwens. Als ik het in grote lijnen beschrijf, is de vervolgvraag meestal: ‘Maar hoe ga je dat doen dan?!’

Hoezo zwart gat?

Het ‘niet weten’ kan niet, dan ben je gek (zegt mijn verstand). Maar wat nou als dat zwarte gat van onzekerheid, geen zwart gat is? Maar een helder verlichte toekomst is waarin alles mogelijk is? Wat nou als het een onbeschreven blad is, en dat ik met mijn hoofd gewoon niet kán invullen hoe mooi het gaat zijn? Dan is het een avontuur, een prachtig verhaal dat nog geschreven gaat worden. Dan lig ik niet wakker van paniek, maar van enthousiasme. Over al het moois dat nog gaat komen.

Ik weet het wel!

Iets dat ik zeker weet is dat als ik mijn hart (of noem het intuïtie, gevoel) volg, er niets ‘verkeerd’ kan gaan. En dat betekent per dag, per moment, per minuut voelen. Voelen, voelen, voelen. Wat voelt goed en wat niet? Wat komt in me op? En dát doen.

Dat verhaaltje van zekerheid heb ik niet meer nodig. Dat weet ik ook zeker. Dat verhaaltje is voor mij een schijnveiligheid, waardoor ik mezelf niet meer zie en mijn hart niet meer hoor. En als ik dan toch mag kiezen, kies ik voor de rollercoaster van ‘het niet weten’.

Verder lezen? Hier vind je mijn andere blogs.